Elk voorjaar start op ons platteland een oorlog. Een onbekende oorlog die soms stil, maar vaak met veel lawaai en geraas gehouden wordt. Nee ik duid niet op de boeren die vaak vroeg, vroeger, vroegst het gras maaien, maar de plattelandsbewoner, vaak boer maar ook wel andere plattelander. De oorlog wordt gevoerd met alle toegestane en soms dubieuze middelen. Met als enig doel; het gras moet er onder gehouden worden!
Op allerlei manier wordt het gras kort gehouden. De elektrische duwmaaier, (pantservoertuig), de zitmaaier (tank), de bosmaaier (raketwerper), de rugspuit (chemische oorlogvoering), de onkruidkrabber (geweer). Bijna al deze apparaten maken een enorme herrie. Het horen van het geluid bij de buren lijkt voor sommigen het teken om ook de machines ter hand te nemen. Maaien doet maaien.
Sinds kort doet de automatische maaier (drone) opgang. Deze stille killer, die vooruitstrevende buurtbewoner Bertus al 6 jaar heeft, is nu voor veel meer mensen de oplossing van kennelijk een ergerlijke bezigheid. Gemakkelijker kan het niet worden. Deze maaier heeft een eigen hokje waar hij/zij in staat bij regen en om de accu op te laden. Zodra het droog is dan kruipt hij/zij uit zijn schulp en speurt hij een vooraf door ondergrondse detectiedraad afgebakend terrein af naar een grasspriet die het waagt een paar milimeter haar kop op te steken.
Een bekende is de zaterdagmaaironde. Nodig of niet temperatuur is niet belangrijk, soms bij 30 graden Celsius gaat het maaien gewoon door. Ook al krijgt het gras een enorme opdoffer en wordt het vaak geel. Voor de zondag moet alles netjes zijn.
Bij ons in de buurt wordt zelfs een gedeelte van de berm nog als een gazon gemaaid.
Gazon, het ultieme grasveld.
Wat is nu de drijfveer van de gemiddelde plattelander?
Wat drijft deze mensen om zo ruckzichlos het gras er onder te houden?
Het is wellicht een kwestie van smaak, maar wat is de reden dat de schoonheid van de verschillende soorten gras blijkbaar niet wordt gezien?
Waarom zijn alle alternatieven manier om het gras te maaien verdwenen of op de achtergrond gekomen? De stille methoden, die het gras niet zo glad maken, maar wel zorgen voor broodnodige stilte en een heerlijke hap met de Kerst.
Laten we ze even onder de loep nemen. Ten eerste is er de gedomesticeerde gans. Vroeger de ultieme graseter in boomgaarden. Bij ander vee loop je het risico dat ze aan de stammen knagen, de gans doet dat niet. De gans legt heerlijke eieren, smaakt zelf lekker en de donsveren werden voor een dekbed gebruikt van de uittrouwende boerendochter.
Waarom is de gans verdwenen? Zijn er nog boomgaarden bij de moderne boerderij? Wellicht niet, te veel werk en appels en peren haal je in de supermarkt. De laatste gans verdween van het boerenerf toen bij de vogelgriep een aantal jaren geleden door de melkfabriek geëist werd, wegens vermeend besmettingsgevaar, loslopend pluimvee en vogels binnen te houden. Anders zou de melk niet meer opgehaald worden.
De volgende erg stille maaier is het konijn. In een hokje op de grond maait hij stil en kort en rustig door. Lekker met de Kerst, het enige werk, twee maal daags verzetten en af en toe het hokje mesten. Soms zie je op het kortgemaaide gazons nog een hokje staan. Arme beestjes. juist het zaad in langer gras is voedzaam en niet de een of twee gazongrassen.
Verder hebben we de aangelijnde of omheinde geit/bok. Nu kan het gezegde zijn dat een geit je leert vloeken. Het is niet nodig te vloeken als de zaken goed op orde zijn. Een goede ketting en kennis van de elasticiteit van de geit of bok volstaat in de meeste gevallen. Het is wel nodig bomen van gaas te voorzien, want zodra de geit vrij is begint deze in no time aan een bast te knagen en rondom te schillen.
Ook een schaap kan aangelijnd worden, echter een schaap is een kuddedier, dus het kan alleen met meerdere schapen bij elkaar.
Al deze maaiers zijn min of meer stil.
Wat is het dat deze maaiers grotendeels verdwenen zijn? Gemak? Niet iedereen wil elke dag de geit verzetten of onder dak zetten.
Ook een stille maaier is de zeis. De zeis vergt enige vaardigheid en inspanning. Hier in de buurt (Surhuisterveen) heb je nog jaarlijks een wereldkampioenschap zeis haren. Het met een speciale hamer het plat slaan van het snijvlak van de zeis. Een goede bekende van ons, Anne Wobbe was afgelopen jaar kampioen. Ik moet nog eens bij hem in de leer.
Vooralsnog houden wij het op de geit Gerdientje, de bok Indrek, het konijn (twee Lotharingen, Gunther Grass en Helmut Kohl), de zeis en een beetje schoonmaakazijn. Vrij stil en genieten van het mooie gras met de veldbloemen die ook erg door de bijen op prijs gesteld worden.