Vanochtend trof ik Eddy onze geit dood aan in de wei. Gestorven van ouderdom, en een darminfectie. Eddy was van 2004. Nou is 12 jaar voor een geit een respectabele leeftijd, maar het gemis is nu al voelbaar. Toen ik Eddy in een kruiwagen met jutezak over haar lichaam naar de weg reed, mekkerde haar kleinzoon Indrek onze bok, die voorin de tuin aan de ketting stond, treurig voor zich uit. Z'n imposante kop met horens schuin gehouden en kijkend in de richting van de kruiwagen.
Ook dit is het leven van een boer, een boer heeft te maken met leven en dood en daarom vertel ik het hier in het blog.
Eddy, die ooit Doortje heette, kochten wij van een andere liefhebber van Nederlandse landgeiten. Dit is een zeldzaam huisdierras, alhoewel er weinig mensen zijn die geiten in huis hebben. In het jaar 2004 geboren geitjes moesten allemaal een naam met een letter D. We hadden toen twee geiten en de kinderen mochten nieuwe namen verzinnen. Het zou Eddy en Freddie worden. Daar is het nooit van gekomen. Freddie werd later naar de net overleden zanger Andre Hazes, Dre genoemd. Ook Dre is niet meer. Zij stierf aan een listerine bacterie vergiftiging.
We hebben mooie herinneringen aan Eddy. Eddy had humor. Als je haar probeerde te pakken aan een van haar mooie hoorns dan speelde ze altijd het spelletje; 'pak me dan'.
Niet in het oneindige, maar lang genoeg dat je flink in beweging moest. Ook met bixkorrels liet ze zich niet altijd verleiden. Alleen wanneer je het spelletje meespeelde en wegliep kwam ze achter je aan.
Eddy is een van de weinige geiten in Nederland die aan de Heerengracht in Amsterdam is geweest. Dat zat namelijk zo. Een schrijfster benaderde ons met de vraag of we mee wilden werken aan een boek over mensen die vanuit het Midden en Westen van het land naar het platteland waren verhuist en hun ervaringen wilden delen. Het boek met prachtig verhalen, "Domweg gelukkig op het platteland', zou in Amsterdam bij uitgeverij Bakker gepresenteerd worden. We besloten op de uitnodiging in te gaan. Op een dag dat de ANWB het zoveelste weeralarm had afgegeven, vanwege zware sneeuwval, vertrokken we desondanks met onze witte Opel combo naar Amsterdam. We besloten als echte boeren te gaan. Stro achterin de wagen, Eddy mee met emmer Bixkorrels en zak hooi. Ik op klompen, met blauwe kiel en pet, rode zakdoek en Jolanda in uitgaanstune met een grote rol keukenpapier. In Amsterdam aangekomen, we hadden nauwelijks last van het 'extreme' weer, stopten we op de Heerengracht. De achterdeur van de combo ging open en gelijk ontstond er een opstopping van fietsers. Niet elke dag loopt er een geit een touw op de Heerengracht, nietwaar?
Eddy genoot met volle teugen, dat kon je zien. Ze bewonderde de prachtig architectuur, ze genoot van de stoepen en uiteindelijk ook de grote stenen trap voor de uitgeverij. Met een flinke spurt draafde ze naar boven. Zulke prachtige klimmogelijkheden heb je aan de Doezumertocht niet.
Toen we binnenstapten en ik in een soort dialect vroeg 'Woar is de baukpresentoatie'?, wees de jongedame ons een prachtige eikenhout trap met rode loper. Ik stapte met Eddy aan touw in de ene hand en de klompen in de andere hand naar boven. Jolanda volgde met de rol keukenpapier, om alles wat Eddy liet vallen, gelijk op te vegen.
We kwamen boven in een kamer met parket en houten lambrisering. Een deel van de grachtengordel stond daar aan de wijn. Je zag dat Eddy genoot. Ze was totaal op haar gemak. Ze leek te beseffen dat dit een buitenkansje voor een Nederlandse Landgeit, ja voor elke geit in Nederland was. In Amsterdam, het centrum van Nederland. Wat zeg ik van de wereld, draait door. Af en toe schudden ze haar kop, voor zo veel luxe. Op een gegeven moment ging ze zelfs op het parket liggen, nadat ze het mooie gipsen plafond had bekeken.
Wij kregen als 'echte boeren', het eerste exemplaar van het boek en boden 10 eieren aan de twee schrijfsters aan, na een korte speech van onze grote reis, die twee weken geleden was begonnen en, die via de trein naar Stavoren, de boot naar Enkhuizen, de trekschuit in Noord-Holland uiteindelijk in Amsterdam eindigde. We koesteren dierbare herinneringen aan de reis en aan Eddy, die 's nachts in de wagen overnachtte en 's ochtend in de tuin van Dirk en Inge, onze vrienden in Huizen, door het hekje de voorbijrazende fietsers bekeek.
Eddy schonk ons vele nakomelingen. Onze Gerdien, die nu met Leonard (bokje) in de wei lopen. Een jaar op drie geleden, Eddy was ontzettend dik, wierp Eddy 4 bokjes. Drie zogenaamde wildkleurige en een klein zwartje, die duidelijk in de verdrukking had gezeten. Ontzettend leuke beestjes die vanaf dag een hun actieradius vergrootten. Totdat ze bij ons achter elkaar over de tuintafel en later zelf over de oude Mercedes liepen. Moeder Eddy had geen enkele opvoedkundige invloed op haar kroost. Alleen als ze kwamen drinken was er een contactmoment. Dan stond ze met een kop van, 'Nou het moet zeker weer' even stil om haar kroost zich te laten laven. Naast melk van Eddy begon onze 'Hezwolla' zoals we de benden noemde ook aan de rozenblaadjes te eten en allerlei nieuwe blaadjes. Op een goede dag hebben ze toen het veld moeten ruimen. Het leek Eddy niet te deren. Ze had toch niet zo veel met opvoeding.
Eddy's ouderdom speelde haar parten. Ze overnachtte de laatste tijd altijd in het geitenhokje, liep moeilijk, en kwam 's ochtends heel traag naar buiten. Het leek dat het niet meer voor haar hoefde. Ze legde gisteren haar moede hoofd al neer. Ik had haar nog een wormenkuur gegeven en met een jute zak warm toegedekt. Het mocht niet baten. Eddy is niet meer. Het tijdperk van de opstart en het settelen in Doezum. Eddy was de continuïteit. Vaarwel fijne geit, met je heerlijke eigenwijze karakter. We zullen je missen.
Eddy is de geit die niet in de camera kijkt en druk is met haar toilet